Terug in Peru, lekker eten en de wereld vergaat binnen nu en 10 jaar.
Misschien was vliegen toch een betere optie geweest om van Quito in Arequipa te komen. Het begon vol enthousiasme samen met Leia in de nachtbus naar Guayaquil, waarin we allebei het grootste deel geslapen hebben. In Guayaquil op het busstation hebben we nog een snelle mini-Quito-reünie gehouden met Puck, Jorge, Lizelotte, Malin en Tropiburger. Daarna was het 28 uur in de bus naar Lima. 28 uur is Echt. Heel. Lang. Ik heb 6 films gezien en een hele hoop geslapen, en verder een beetje zitten hopen dat ik mijn benen nog kon bewegen zodra het tijd was om uit te stappen. In Lima hebben we een nachtje gelogeerd, heel veel gegeten en een dag in een park gezeten.
Aan het eind van de dag vertrok de bus van Lima naar Arequipa (nog eens 16 uur). Ik kan wel doen alsof het heel interessant was maar dat was het niet, en als je niet kan slapen in een bus is 16 uur heel lang. Spotify besloot trouwens dat ik mijn gedownloade muziek niet meer nodig had. Maximaal gefrustreerd. Gelukkig werden we in Arequipa opgepikt door een taxi, geregeld door de moeder van het gastgezin waar Leia 4 jaar geleden gewoond heeft. De taxi bracht ons naar het huis van een vriend van de jongen uit het gastgezin. Deze vriend was niet thuis want die studeert in Lima om priester te worden, maar zijn moeder en zusje waren superaardig en Elvirita de dienst-oma (ja wtf) is de beste kokkin die ik ooit ontmoet heb. Lekker via-via allemaal, maar we hadden dus een bed en het beste eten wat ik tot nu toe op dit continent gehad heb, in een van de betere wijken van Arequipa.
Arequipa is mooi! Ik was er dus stiekem 4 jaar geleden al geweest dus een hoop had ik al gezien, maar het rondje in de toeristenbus leverde toch wel een hoop mooie uitzichtjes op.
Na een paar daagjes Arequipa ben ik richting Cusco vertrokken (10 uur nachtbus yolo). Daar met mijn Lonely Planet en mijn beste Spaans een taxichauffeur gevonden die bereid was om bij verschillende hostels aan te kloppen op zoek naar een vrij bed, wat ik uiteindelijk gevonden had vlak bij Plaza de Armas. Jammer alleen dat er verder bijna niemand te bekennen was. Na een rondje door de stad ben ik ‘s avonds maar in de hoogste Ierse pub ter wereld op zoek gegaan naar een zuipmaat. Aan de bar zat Peter de Australiër met een vrij dikke tong te vertellen over zijn spirituele kracht, dus ben ik hem maar een beetje gaan interviewen. Peter is de zoon van god, de moderne Jezus of Alexander de Grote. Hij bestrijdt het kwaad in de wereld door te schelden op moslims en door naar de hoeren te gaan, want door seks te hebben met een hoer gebeurt er iets met het kwaad en ik weet het ook niet precies maar het klonk als een goed argument om naar de hoeren te gaan. Hij was nu op reis, maar zodra hij terug is gaat hij naar Israël om daar aan de wereld te laten zien hoeveel macht hij eigenlijk heeft (hij heeft dat in 2004 ook al gedaan, maar was vergeten zijn naam eronder te zetten). Als ik hem moet geloven (en ik zou niet weten waarom niet) eindigt de wereld zoals we hem nu kennen binnen nu en 10 jaar. Hij probeert tijd te rekken door naar de hoeren te gaan en te zondigen voor de mensheid, maar het blijft uiteindelijk de beslissing van z’n vader. Zijn psycholoog had hem verteld dat hij delusions of grandeur heeft. Dat nam hij zijn psycholoog niet kwalijk want die kon natuurlijk ook niet weten dat hij het tegen de zoon van god had. Hij heeft 2 biertjes voor me gekocht dus hij voldeed aan alle eisen voor een goede zuipmaat, maar hij ging steeds harder praten en toen hij de joden en de nazi’s en de moslims en etnische zuiveringen erbij haalde ben ik toch maar een beetje afgehaakt. Gelukkig zaten er ook nog andere Aussies aan de bar met normale-mensen-ouders en normale-mensen-levens en barbecues.
Toen mijn biertje van de profeet op was ben ik met de normale Aussies verhuisd naar een vage zweterige club waar ze vreemde gekleurde shotjes in brand staken en waar ik veruit de langste persoon in het gebouw was. Na een aantal vreemde gekleurde drankjes zijn we via MacDonalds naar huis gegaan. Blijkbaar heet dat Maccers in Australië en het duurde een kwartier voordat ik wist wat ze bedoelden. Brandende gekleurde shotjes werkten hier absoluut niet aan mee. Daarna hadden ze jeuk aan hun mozzie-bites.
Terug in het hostel bleek dat er wél mensen op mijn kamer sliepen, en dat het trapje van mijn bed niet aan de linkerkant maar aan de rechterkant zat. Wederom hielpen de gekleurde shotjes hier niet echt mee en het zou kunnen dat ik met m’n getrouble de hele kamer wakker gemaakt heb. De volgende dag ben ik maar verhuisd naar het hostel van de Aussies, waar het wel heel leuk is en waar ze feestjes hebben en waar ik een bed onderin heb dus niet meer het trapje op hoef te klimmen. Optimaal.
Ik ben inmiddels ruim over de helft van m’n trip, dus waarschijnlijk vertrek ik morgen of overmorgen richting Bolivia om daar nog een klein maandje door te brengen. Ik heb heel veel zin in een frikandel speciaal.
